Ilościowy pomiar poziomu ceruloplazminy w surowicy i osoczu 

Oznaczenie ceruloplazminy w krwi, stosowane w diagnostyce metabolizmu miedzi i choroby Wilsona. Ceruloplazmina  (ferroksydaza) jest białkiem ostrej fazy syntetyzowanym w wątrobie,  należącym do alfa2-globulin. Bierze udział w metabolizmie żelaza, katalizując utlenienie żelaza do postaci Fe3+ i uczestnicząc w transporcie żelaza w krwi. Równocześnie uczestniczy w mechanizmach obronnych przez udział w stresie oksydacyjnym. Jest główną oksydazą obecną w osoczu  krwi. Ceruloplazmina zawiera w swojej cząsteczce  6 atomów miedzi, stanowiąc źródło  90% miedzi obecnej w surowicy krwi i będąc głównym nośnikiem miedzi. Miedź magazynowana jest w postaci apoceruloplazminy w wątrobie, a ceruloplazmina uwalniana  z powrotem do krążenia.  Ze względu na dominującą rolę ceruloplazminy jako nośnika i źródła miedzi w surowicy, jej pomiar  wykorzystywany jest do oceny metabolizmu miedzi oraz do diagnostyki choroby Wilsona. Patologia ta polega na genetycznym niedoborze ceruloplazminy, prowadzącym do odkładania miedzi przenoszonej przez albuminy w narządach miąższowych (wątrobie) i w efekcie do ich uszkodzenia. Niedobory ceruloplazminy  występują również w zespołach utraty białka, zespołach nerczycowych,  w stanach z obniżoną syntezą białek i przy niedoborze miedzi. Podwyższone stężenie ceruloplazminy towarzyszy reakcjom ostrej fazy (stany zapalne, choroby zakaźne), chorobom reumatycznym i nowotworowym. Podwyższenie stężenia stwierdzane jest  także w ciąży.