Ilościowe oznaczanie poziomu IgD w surowicy ludzkiej i osoczu

IgD jest najsłabiej poznaną immunoglobuliną. Jej rola jest nie do końca poznana, ale wskazywany jest jej udział aktywacji limfocytów B. Istnieją sugestie, że jest ona receptorem antygenów na powierzchni limfocytów, warunkuje ich zróżnicowanie i stanowi ligand receptorów IgD do połączenia z immunomodulacyjnymi limfocytami Th. Po antygenowej stymulacji następuje utrata IgD; stąd też w komórkach pamięci brak jest tej immunoglobuliny. Jest ono bardzo podatne na proteolizę. IgD stanowi mniej niż 1% całości immunoglobulin osocza. Wiek i dziedziczność mają wpływ na stężenia w surowicy.

Oznaczanie IgD jest przydatne w monitorowaniu szpiczaka mnogiego i innych chorób, w tym:

• Chorób alergicznych
• Sarkoidozy
• AIDS
• Przewlekłych zakażeń (salmonella, gruźlica, malaria)
• Chorób z autoagresji

Dodatkową bardzo istotną funkcją IgD jest użyteczność w pediatrii. Oznaczenie przeciwciał klasy IgD stosowane w rozpoznawaniu HIDS – hipergammaglobulinemii D. HIDS jest rzadką chorobą dziedziczoną autosomalnie recesywnie, należącą do wrodzonych bloków enzymatycznych. Podstawę diagnozy HIDS stanowią: wysokie stężenie immunoglobuliny D (wartości większe niż 100 IU/ml) i charakterystyczny obraz kliniczny (epizody wysokiej gorączki z wysypką skórną, powiększenie szyjnych węzłów chłonnych, objawy z przewodu pokarmowego). Choroba diagnozowana jest coraz częściej, a przeciętny wiek rozpoznania wynosi 6 miesięcy.