Ilościowe oznaczanie poziomu IgE w surowicy ludzkiej i osoczu

Oznaczenie całkowitej IgE w surowicy krwi jest przydatne w diagnostyce chorób pasożytniczych i pomocnicze w diagnostyce alergii. Wysokie stężenia IgE obserwowane są w przypadku zakażeń grzybiczych i nadkażeń bakteryjnych. W niektórych przypadkach stosowane jest do monitorowania terapii antybiotykami.

W alergologii IgE pośredniczy w reakcji nadwrażliwości typu I, odpowiedzialnej za reakcję anafilaktyczną, alergiczny nieżyt nosa, astmę i egzemę i alergie pokarmowe. W krajach rozwiniętych odgrywa kluczową rolę w pośredniczeniu w natychmiastowych reakcjach uczuleniowych (typ I nadwrażliwości według Coombsa i Gella). Nieszkodliwe antygeny poliwalentne (pyłki, roztocza kurzu domowego) stymulują komórki B do syntezy określonej cząsteczki IgE, która częściowo wiąże się z komórkami tucznymi. Okres półtrwania IgE w osoczu wynosi 2-3 dni, natomiast okres półtrwania IgE związanej z komórką tuczną wynosi miesiące lub lata. Podczas kolejnego kontaktu antygenu z uwrażliwioną komórką tuczną, komórka ulega degranulacji i uwalniane są mediatory (głównie histamina), które powodują m.in. objawy w postaci kataru siennego, astmy i wyprysku alergicznego. Przyjmuje się, że u osób ze stężeniem całkowitej IgE przekraczającej 300 U/ml, prawdopodobieństwo alergii IgE-zależnej jest znacznie większe niż u osób z niższym poziomem IgE. Ponadto obserwuje się wzrost stężenia całkowitej IgE z wiekiem, co pośrednio świadczy bezobjawowym uczuleniu na kolejne alergeny.

Podwyższony poziom IgE występuje także w przebiegu chorób atopowych, chorób z dysfunkcją komórek T, niektórych nowotworów złośliwych (układ oddechowy, układ pokarmowy), zespołu hiper-IgE, choroby 'przeszczep przeciw gospodarzowi' oraz ciężkich oparzeń.